Jak narysować człowieka? Dzieci zwykle rozpoczynają swoją przygodę z kredkami od rysowania mamy lub taty, choć początkowo trudno ich na nich rozpoznać. Dopiero w późniejszych latach uczą się jak to zrobić poprawnie, jednak w przypadku dzieci dużo ważniejsze są spontaniczne rysunki niż dokładne i szczegółowe rysunki człowieka czy przedmiotu. Warto postawić na rozwój kreatywności i pomysłowości. Zobacz film: "Jak zadbać o prawidłowe relacje z dzieckiem?" spis treści 1. Kiedy dziecko zaczyna rysować? 2. Na co zwrócić uwagę podczas nauki rysowania? 1. Kiedy dziecko zaczyna rysować? Mniej więcej w trzecim roku życia dziecko rozpoczyna przygodę z rysowaniem. Coraz śmielej i sprawniej tworzy coraz to nowe "dzieła" ku uciesze, a czasem i wzruszeniu najbliższych. Bardzo często rysuje mamę lub tatę, co początkowo bardziej przypomina tzw. głowonogi (owal lub koło plus odchodzące od niej kreski jako ręce i nogi) niż ludzi. Z wiekiem dziecko staje się coraz bardziej świadome wyglądu ciała człowieka i już w piątym roku życia rysunek malucha ma dużo więcej szczegółów, pojawiają takie elementy jak włosy, dłonie, stopy, czy szyja. 2. Na co zwrócić uwagę podczas nauki rysowania? Naukę rysowania warto rozpocząć od zapewnienia dziecku dobrych jakościowo i zróżnicowanych materiałów plastycznych: kredek, farb, różnej grubości pędzli i kartek o różnej fakturze. Jak nauczyć dziecko rysować człowieka? W sieci jest mnóstwo tutoriali pokazujących dokładne instrukcje. Według niektórych z nich dobrze jest nauczyć dziecko rysować człowieka w wersji bardziej kreskówkowej - kreska po kresce, rozpoczynając od okrągłej głowy, prostokątnej szyi, podłużnego tułowia, nóg i rąk, na końcu dorysowując poszczególne elementy stroju i twarzy. Warto jednak zachęcać do spontanicznego rysowania, bez narzucania sztywnych ram. Według psychologów, w przypadku dzieci dużo ważniejsza jest kreatywność niż powielanie gotowych rozwiązań. Dokładne odwzorowanie człowieka może być dobrym ćwiczeniem na sprawność rączki i w tym przypadku przynosi korzyści. Spontaniczne rysowanie zaś rozwija wyobraźnię i kreatywność. Warto podążać za tokiem zabawy dziecka, nie narzucając swoich pomysłów, a towarzysząc, będąc obok. Wyręczanie dziecka w wymyślaniu zabaw z czasem może wywołać u dziecka bierność i pozbawić je inwencji twórczej. Warto też mieć na uwadze, że dziecko może się zniechęcić, gdy wyjdzie nam nieco lepiej rysunek niż jemu. polecamy
Rysunek jest jedną z form reprezentacji symbolicznej świata przez dziecko. Dziecko poprzez rysunek przedstawia rzeczywistość jaką spostrzega i zna. Pierwsze koncepcje dotyczące rysunku dziecięcego pojawiały się już na przełomie XIX i XX wieku. Obecnie są rozwijane i modyfikowane, a problematyka związana z analizą treści, formy i kontekstu sytuacyjnego rysunku jest wciąż bardzo popularna. Większość badaczy analizuje stadialny rozwój rysunku, choć używana terminologia oraz granice czasowe poszczególnych stadiów są różne. Rysunki dziecka dawniej traktowano jako przejaw jego rozwoju umysłowego i rozwoju estetycznego, a obecnie jako wyraz ekspresji emocjonalnej i metoda projekcji osobowości dziecka. Poniższa analiza ukazuje rozwój rysunku uwzględniając okres rozwoju dziecka. WCZESNE DZIECIŃSTWO Najwcześniej rysunek dziecięcy zauważany jest w pierwszej połowie 2 roku życia dziecka. Jest to związane z umiejętnością manipulacji specyficznej (funkcjonalnej), czyli takiej, w której dziecko zaczyna rozumieć i przypisywać określone funkcje przedmiotom i obiektom. Tak jest również z długopisem czy ołówkiem. W 2 roku życia, dziecku sprawia ogromną radość pozostawianie śladów ołówka, flamastra, nie tylko na kartce papieru, ale na każdej możliwej przestrzeni, a sam proces rysowania przyjmuje charakter autoekspresji. Ten etap zwany jest okresem bazgrot, czy bazgrania i gryzmolenia (por. tab. 1.) Dziecko w okresie bazgrot, które trwają do ok. 3 roku życia, najczęściej zapełnia kartkę papieru kropkami, kreskami. Początkowo są to nic nie znaczące ślady pozostawiane na rysunku, tworzone czasem bez udziału kontroli wzroku, zwane bazgrotami bezładnymi (Lowenfeld i Brittain). Jest to tzw. etap dziecięcej sztuki przypadku (Debesse, 1952). Tab. 1. Określenia przypisywane fazie rozwoju rysunku we wczesnym dzieciństwie przez głównych badaczy rysunku. S. Szuman 1927 Burt 1947 V. Lowenfeld i Brittain 1977P. Osterrrieth 1976 G. H. Luquet 1927 M. Debesse 1952 Okres bazgrot Okres bazgrania i gryzmolenia Okres braku realizmu Sztuka przypadku Po kilku miesiącach bazgrot bezładnych pojawiają się bazgroty kontrolowane. Dziecko oprócz kropek, kresek, linii różnych długości, zaczyna próbować zamykać koło, rysuje owale i proste spirale. Kiedy dziecko zaczyna dość sprawnie posługiwać się komunikacją językową, zaczyna też przypisywać znaczenia swoim rysunkom i chętnie nazywa symbole przedstawiane na nim. W tym okresie dziecko może już we wstępnej fazie procesu rysunkowego mieć ustalony temat rysunku, lecz uzyskany efekt będzie przedstawiał coś zupełnie innego (np. dziecko przed wykonaniem rysunku mówi, że narysuje mamę, ale kiedy skończy, to twierdzi że narysowało konia). Ryc. 1. Bazgroty kontrolowane. (Rysunek dziecka w wieku 22 m. ż.) W 3 roku życia dziecko zaczyna łączyć zamknięte koło z kreskami i powstaje wytwór zwany „głowonogiem”(Szuman). Dziecko odtwarza rzeczywistość bez wyraźnego podobieństwa, ale każdy rysunek posiada swoją treść i znaczenie. ŚREDNIE DZIECIŃSTWO – WIEK PRZEDSZKOLNY Na początku wieku przedszkolnego dziecko wciąż fascynuje się „głowonogami”. Są to postacie złożone z koła tworzącego głowę oraz z kilku kresek połączonych z kołem, traktowanych jako kończyny. Ryc. 2. Głowonogi wykonane przez chłopca (wiek – 3 lata) Od tego momentu zaznacza się indywidualny sposób rysowania poszczególnych elementów na rysunku. Z czasem rysunek staje się coraz bogatszy, a głowonogi po dorysowaniu tułowia i rąk, zmieniają się w uproszczony schemat człowieka. Pojawia się coraz więcej rysunków tematycznych; w treści dominują: postać ludzka, dom oraz pojazdy. To, co znajduje się na rysunku jest ściśle związane z jego myśleniem opartym na percepcji. Dziecko najchętniej rysuje postacie i obiekty które widziało i które wynikają z jego spostrzeżeń. Z drugiej strony jednak, dziecko w wieku przedszkolnym, które nie jest ograniczone realizmem, często używa, wydawać by się mogło, nieadekwatnych kolorów do obrazów rzeczywistych. Np. maluje niebo na pomarańczowo, bo jak twierdzi, bardzo lubi pomarańczowy kolor, lub bo ładnie wygląda, mimo posiadania wiedzy na temat rzeczywistego koloru nieba. Normą jest więc brak relacji między barwami na wytworze dziecka w tym wieku a rzeczywistością, jak również preferencja kolorystyczna. Zazwyczaj atrakcyjne są kolory jasne. Drastyczna zmiana kolorystyki rysunków na ciemne (np. zamazywanie postaci czarną kredką) może być diagnostycznym objawem dla opiekunów. W tym okresie rysunki nie są realnym odzwierciedleniem rzeczywistości, lecz jej symbolicznym opisem. Bardzo często w rysunku zaznacza się subiektywny, często emocjonalny stosunek dziecka do rysowanej postaci czy obiektu. Większość badaczy ten etap nazywa okresem schematycznym lub przedschematycznym (por. tab. 2). Tab. 2. Określenia przypisywane fazie rozwoju rysunku w średnim dzieciństwie przez głównych badaczy rysunku. G. Kerschensteiner 1905 P. Osterrieth 1976 S. Szuman 1927/1990Burt, 1947 M. Debesse 1952 G. H. Luquet 1927 M. Debesse 1952 Faza rysunku schematycznego Okres schematu Głowonogi Schemat uproszczony Okres preschematyczny Okres realizmu przypadku Sztuka przemijająca W rysunkach dzieci w wieku przedszkolnym można zauważyć: przezroczystość (tzw. efekt rentgenowski) – rysowany obiekt widoczny z zewnątrz jak i jego wnętrze (np. pokolorowane sylwetki ludzi siedzących w aucie, czy w domu); dysproporcja (dzieci rysują większe coś co im się podoba, co lubią, a zmniejszają bądź omijają postacie lub rzeczy, które wzbudzają negatywne emocje, bądź są nieatrakcyjne dla dziecka; oraz wiele przekształceń (por. Wallon i inn. 1993). Do 6 r. ż-7 r. ż. rysunek ma charakter bardzo uproszczony. W wieku 4-5 lat w rysunku pojawia się umiejętność planowania przestrzeni na płaszczyźnie kartki. Zazwyczaj w centralnym miejscu jest człowiek, co wiąże się z myśleniem egocentrycznym dziecka. Charakterystyczne dla schematu prostego jest właśnie przedstawianie w podobny sposób poszczególnych elementów. Np. pojawia się podstawa ziemi, którą stanowi dolna krawędź kartki (osoby i przedmioty rysowane są w jednym rzędzie na ogół na dolnej krawędzi kartki) oraz podstawa horyzontu, którą dziecko oddziela w górnej krawędzi kartki. Typowe jest również geometryczne ujęcie elementów na rysunku. PÓŹNE DZIECIŃSTWO Dziecko w wieku szkolnym znajduje się w stadium tzw. ideoplastyki (por. Szuman,1990) (f. przedschematyczna, schematyczna) które trwa mniej więcej od 4 r. ż. do 10-12 r. ż. To czas twórczości plastycznej, w którym świat jest ujmowany zgodnie z subiektyw¬ną percepcją dziecka, przy jednoczesnym uwzględnianiu w rysunku własnego stosunku emocjonalnego. Ryc. 3. Rysunek wzbogacony, (wiek – 10 lat) Między 6 a 10-2 r. ż. rysunek zaczyna odpowiadać coraz dokładniej rzeczywistemu wyglądowi przed¬miotów (por. Kerschensteiner). Na rysunku pojawia się coraz więcej elementów. Na początku wieku szkolnego zdarzają się serie bardzo podobnych do siebie rysunków (powielanie poszczególnych elementów) wykonywanych przez dziecko. Prezentowane postacie początkowo sytuowane są en face, a wraz z wiekiem obrazy są coraz mniej statyczne a bardziej dynamiczne, np. człowiek biegnie, schyla się, tańczy. Pojawia się schemat wzbogacony o coraz większą liczbę szczegółów. Ok. 9 r. ż. zanika przezroczystość, dysproporcje, dziecko zaczyna fascynować się coraz wierniejszym odtwarzaniem przedmiotów, a kolory coraz bardziej odpowiadają rzeczywistości. Pojawia się perspektywa oraz przemyślane związki przestrzenne pomiędzy poszczególnymi elementami obrazu. W twórczości rysunkowej dzieci w późnym dzieciństwie dostrzegamy relację pomiędzy emocjami i doświadczeniami dziecka a treścią rysunku. Tab. 3. Określenia przypisywane fazie rozwoju rysunku w późnym dzieciństwie przez głównych badaczy rysunku. G. Kerschensteiner 1905 P. Osterrieth 1976 S. Szuman 1927/1990 V. Lowenfeld i Brittain 1977 G. H. Luquet 1927 M. Debesse 1952 Okres przybliżonej rzeczywistości Faza realizmu konwencjonalnego Schemat wzbogacony o szczegóły Okres schematyczny; Początki realizmu Okres realizmu intelektualnego Sztuka okresu oschłości ADOLESCENCJA Ok. 11 r. z. faza ideoplastyki przechodzi w okres fizjoplastyki (stadium poschematyczne), w którym rysowany obraz rzeczywistości oparty jest na bezpośredniej obserwacji. To okres realizmu wizualnego, wiernego odtwarzania postaci. Mocno zaznaczają się cechy indywidualne wynikające z subiektywnych doświadczeń. Wzrasta wrażliwość estetyczna. Rysunki adolescentów w okresie poschematycznym mogą przyjmować charakter abstrakcyjny, świadomie symboliczny. Młodzież lubi rysować karykatury, czy grafitti (jako sposób wyrażania siebie samego). Niestety pojawia się zatracanie świeżości i oryginalności rysunków młodych ludzi. Cześć osób w tym wieku przestaje rysować (stadium zahamowań), gdyż dostrzega, że jej rysunek nie jest wiernym i naturalistycznym odtworzeniem elementu rzeczywistości, bo nie zna technik i metod rysunkowych. Twórczość plastyczną rozwijają dalej najczęściej osoby uzdolnione. Ryc. 4. Okres fizjoplastyki (wiek - 16 lat) Tab. 4. Określenia przypisywane fazie rozwoju rysunku w adolescencji przez głównych badaczy rysunku. G. Kerschensteiner 1905 P. Osterrieth 1976 S. Szuman 1927 V. Lowenfeld i Brittain 1977 G. H. Luquet 1927 C. Burt 1947 Okres wiernego odtwarzania postaci Okres rozwoju indywidualnego Fizjoplastyka; Realizm wrażeniowy; intelektualny Stadium pseudo-naturalistyczne; Okres decyzji Okres realizmu intelektualnego Stadium zahamowań;Stadium odrodzenia artystycznego Kieszonka: hasło otwarte, co oznacza, iż możliwe sa inne wypowiedzi, uzupełnienia i dopełnienia treści na temat rysunku dziecka. Obok zamieszczamy opracowanie Lucyny Telki na ten temat. Literatura: Burt, C., Mental and Scholastic Tests. 2nd edition. Staples Press London 1947. Debesse, M., Etapy wychowania. WSiP. Warszawa 1952/1983. Lowenfeld V., Brittain, Twórczość a rozwój umysłowy dziecka. PWN. Warszawa 1977. Luquet, G. H. Le dessin enfantin. Alcan. Paris 1927. Kerschensteiner, G., Die Entwickelung der zeichnerischen Begabung, Munchen. Gerber 1905. Osterrieth, P., L’etude du dessin enfantin, in: (eds.) H. Gratiot-Alphandery, R. Zazzo, “Traite de Psychologie de l`Enfant”1976, Paris. PUF. Szuman S., Sztuka dziecka. Psychologia twórczości rysunkowej dziecka. WSIP. Warszawa 1927/1990. Wszystkie rysunki pochodzą ze zbiorów własnych autorki Autorka hasła: dr Agnieszka Lasota, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie
Pobierz darmowe zasoby graficzne: Clipart Dzieci. 98 000+ wektorów, zdjęć stockowych i PSD. Za darmo do użytku komercyjnego Wysokiej jakości obrazy. #freepik Opinie naszych użytkowników Pragnę serdecznie podziękować za wspaniałe pomysły i ciekawe materiały z których korzystam już od jakiegoś czasu w pracy z dziećmi. Wasza strona jest po prostu fantastyczna(...) Agnieszka K. Wczoraj byłam bezradna jak pomóc mojemu dziecku w nauce tabliczki mnożenia. A dzisiaj jestem szczęśliwa, że dzięki Pani pomocy, mojemu dziecku udało się ruszyć z miejsca. Beata z Łodzi Bardzo często korzystam z serwisu Jest świetny, kapitalny, rozwija wyobraźnię, kreuje osobowość, rozwija zainteresowania :) Dziękuję. Elżbieta J., mama i nauczycielkaCzytaj inne opinie » W 2020 r. otrzymał NAGRODĘ GŁÓWNĄ w konkursie ŚWIAT PRZYJAZNY DZIECKU, w kategorii: Internet. Organizatorem konkursu jest: Komitet Ochrony Praw Dziecka. Na skróty: Każdy arkusz zawiera 6 obrazków (6 słów) i jest dostępny w trzech wersjach: z podpisem małymi literami, z podpisem dużymi literami oraz bez podpisu. Wybierz wersję, która najlepiej odpowiada Twoim potrzebom. Oprócz tego możesz wybrać wersję biało-czarną (np. do kolorowania przez dziecko) lub w kolorze. Zewnętrzne części ciała są przedstawione na arkuszach nr 1-8. Wewnętrzne częsci ciała są prezentowane na arkuszach nr 9-12. Takie same obrazki, ale w większym rozmiarze (2 obrazki na arkuszu) znajdziesz tutaj: Memorki XL do wydruku - Części ciała Chcesz otrzymywać informacje o nowych materiałach edukacyjnych dla dzieci? TYSIĄCE materiałów edukacyjnych ZERO irytujących treści i reklam dla rodzica: SPOKÓJ I WYGODA dla dziecka: RADOŚĆ z własnych osiągnięć BEZPIECZNA NAUKA i ZABAWA w jednym :) Bo KAŻDE dziecko jest mądre i inteligentne. Trzeba tylko dać mu szansę. ↑Do góry Bardzo szczegółowy wiosenny rysunek dla starszych dzieci, a nawet kolorowanka dla dorosłych. Wydrukuj dwa egzemplarze i wspólnie usiądźcie do wypełniania motyli barwami. Zajmie wam to sporo czasu, a gotowe obrazki, obiecujemy, będą piękne. Adobe Stock 11. Wiosenna kolorowanka: pani wiosnaDziecko potrafi zamknąć linię, tworząc koło, wie, jak narysować linię poziomą i pionową. Trzylatek umie już zazwyczaj manewrować tak dłonią, by odrywać kredkę od papieru i przenosić ją w inne miejsce, zaczynając rysowanie od nowa. Niektóre maluchy na tym etapie planują rysunek, wybierając do jego przygotowania określone
Dziecięce obrazki są prawdziwą kopalnią informacji – zdradzają uczucia, pragnienia, lęki, a nawet charakter autora Dziecięce obrazki są prawdziwą kopalnią informacji – zdradzają uczucia, pragnienia, lęki, a nawet charakter autora! Rysunki dziecka pokazują jak ono postrzega rodzinę i swoje miejsce w niej. Przyjrzyj się więc uważnie rysunkom swojej pociechy i zobacz, jak odbiera świat. Dlaczego warto poświęcić czas, by interpretować rysunki dziecka? Już dwulatek chętnie bierze do ręki kredki i kreśli na papierze linie i kółka. Rok później prace stają się coraz dokładniejsze, a dziecko przenosi na papier to, co mu najbliższe: rodziców, dom, rodzeństwo, ulubione zwierzęta. Dla psychologów, którzy interpretują rysunki dziecka, znaczenie ma każdy ich szczegół – np. to, czy dłonie braciszka są narysowane tak, że widać niemal każdy palec, czy też w ogóle nie ma ich na obrazku. Ważne jest również, czy dzieło zajmuje całą kartkę, czy tylko róg; jak duże są postacie i jakich malec używa kolorów. Interpretacja rysunków dziecka Najłatwiej jest to wyczytać z rysunku rodziny. W interpretacji istotna jest kolejność rysowania postaci. Jeśli najpierw powstanie tata, oznacza to, że maluch postrzega ojca jako osobę dominującą w rodzinie. Jeśli do tego postać taty została uwidoczniona z licznymi szczegółami (np. z nieodłączną fajką), znajduje się na środku arkusza lub jest dużo większa od innych, wtedy nie ma wątpliwości: w oczach dziecka ojciec zajmuje w domu najważniejszą pozycję. Oczywiście może to być mama, dziadek lub siostra, zależy której z tych osób maluch przypisuje specjalne znaczenie. Najbliżej siebie kilkulatek rysuje osobę, z którą czuje się najsilniej związany emocjonalnie. O głębokiej więzi świadczy też trzymanie się za ręce lub kierowanie ich ku sobie. Jeśli na rysunku mama i tata są przedstawieni z rękami, a siostra czy brat bez rąk, to wyraża silne przywiązanie do rodziców i nieporozumienia z rodzeństwem. Czego mogą dotyczyć konflikty? Choćby zabierania zabawek. Dziecko wie, że młodszego braciszka trzeba kochać, więc nie przyznaje się do złości na niego. Swoje uczucia ujawnia pośrednio – na obrazku pozbawia go rąk, żeby już niczego nie zabierał. Oznaką nieporozumień są też przedmioty rozdzielające osoby z rodziny. Gdy malec pomiędzy sobą a ojcem umieszcza szafę czy drzewo, oznacza to, że nie czuje się przy nim bezpiecznie. Być może tata jest zbyt stanowczy lub za dużo wymaga od potomka. Ewa Maciocha, psychoterapeutka Przede wszystkim nie sterujmy małym artystą. Pozwólmy dziecku kierować się jego własną wyobraźnią. Darujmy sobie uwagi na temat różowych liści na drzewie, nie śmiejmy się z nieba znajdującego się na dole kartki. Chwalmy prace malca i dużo z nim na ten temat rozmawiajmy. Gdy maluje np. rodzinę, unikajmy podpowiedzi w rodzaju: “Zapomniałeś dorysować włosów tacie”. Warto natomiast pytać o narysowane osoby: kto jest najmilszy, najszczęśliwszy, a kto bywa niemiły, smutny, i dlaczego. To bardzo ważne! Pamiętajmy, że sam rysunek, bez rozmowy o nim, absolutnie nie wystarczy, by poznać prawdziwe uczucia i myśli dziecka. A co zrobić, gdy w obrazkach coś nas zaniepokoi? Bo np. wszystkie prace są niestaranne czy ponure. Wtedy w żadnym wypadku nie krytykujmy, lecz wybierzmy się z dzieckiem do psychologa. Specjalista najlepiej odczyta wiadomości zaszyfrowane w rysunkach i podpowie, jak wyjść naprzeciw ukrytym potrzebom malucha. Rysunki dziecka pokazują, kogo kocha, lubi, szanuje... Osoby, które wzbudzają w dziecku niepokój, niechęć czy inne przykre uczucia, są rysowane z brzegu, w kącie lub z dala od innych postaci. Niektóre dzieci w ten sposób przedstawiają swoje rodzeństwo. To ważny sygnał: mogą czuć się zazdrosne o brata lub siostrę. Zdarza się tak np. wtedy, gdy w domu pojawia się małe dziecko, któremu rodzice poświęcają więcej czasu. Ale uwaga! Osoba budząca zazdrość czy niechęć może też zostać w rysunku pominięta. Dziecko zwykle tłumaczy potem jej nieobecność, mówiąc, że zabrakło miejsca na kartce. Jednak w rzeczywistości maluch po prostu nie akceptuje tego członka rodziny lub się go boi. Oznaką silnego lęku bywa również wyeliminowanie z rysunku wszystkich domowników poza tym jednym, który wzbudza w dziecku zbytni które w życiu dziecka nie odgrywają szczególnej roli, są rysowane zazwyczaj jako ostatnie. Bywa, że maluch na końcu rysuje samego siebie. Co to oznacza? Prawdopodobnie ma poczucie, że mało liczy się w rodzinie. Najgorzej, gdy w ogóle nie umieszcza siebie na rysunku rodziny. To bardzo niepokojący sygnał! Dziecko może się czuć odrzucone emocjonalnie przez najbliższych i pozbawione ich miłości. Rysunki dziecka to klucz do jego charakteru Psycholodzy są zgodni: sposób, w jaki dziecko rysuje, wiele mówi o jego usposobieniu. Na co warto zwrócić uwagę? Głównie na rozmiar i grubość kreski. Linie długie, rysowane z rozmachem i z dużą siłą nacisku, świadczą o energii, odwadze, pewności siebie, a nawet o gwałtowności malca. Na rysunku dziecka nieśmiałego czy pełnego obaw linie są delikatne, posunięcia kredką niepewne, a postacie nieraz tak małe, że na kartce papieru zostaje mnóstwo pustego miejsca. Zamaszyste, chaotyczne, szybkie pociągnięcia kredki cechują dziecko się, że w całym delikatnym rysunku jedna postać jest namalowana specjalnie mocno. O czym to świadczy? Dziecko wiąże z tą osobą bardzo silne emocje – może to być miłość, podziw lub odwrotnie: gniew, wręcz agresja. Uwaga! Agresję malucha mogą wyrażać także przedmioty służące do walki, np. karabin czy nóż, które dziecko umieszcza w swoich rękach. 1,5 roku do 2 lat – bazgroły dziecka nie przedstawiają żadnej sensownej treści, najczęściej są to linie, które bezładnie splatają się ze sobą,2–4 lata – na obrazkach pojawiają się postacie ludzkie, większość z nich to “głowonogi”,4–6 lat – dziecko próbuje coraz dokładniej odwzorować świat, rysuje domki, kwiaty, słońce,6–9 lat – postacie i przedmioty są ujmowane coraz bardziej realistyczne, drzewa mają liście, a dom okna i komin. Kolory na dziecięcych rysunkach mają ogromne znaczenie Pogodny, wesoły, życzliwie nastawiony do świata malec najczęściej wybiera jasne, ciepłe barwy: czerwoną, żółtą, pomarańczową. Dziecko spokojne, zrównoważone chętnie sięga po kredkę zieloną, niebieską, fioletową. Rysunki ponure, z przewagą czerni i brązu, sygnalizują, że mały twórca jest w złym nastroju lub że brakuje mu poczucia bezpieczeństwa. Także wtedy, gdy malec najpierw długo się zastanawia, co ma narysować, a potem oddaje pracę ubogą w szczegóły i nie dokończoną, należy przypuszczać, że coś go gnębi. Być może potrzebuje po prostu więcej pieszczot i zabaw z mało kolorowa, namalowana bez szczegółów, mówi o złych relacjach dziecka z tą osobą – malec raczej nie żywi wobec niej przyjaznych uczuć. Natomiast ktoś, kogo dziecko przedstawiło za pomocą większej liczby barw niż innych, często jest kimś najbardziej podziwianym. Jak zinterpretować na rysunkach dziecka znaki zapisane na twarzy - uśmiech czy srogą minę Jeśli na dziecięcym rysunku wszyscy się uśmiechają, a przy tym nikt nie jest pominięty czy wyobcowany, to możemy być spokojni – dziecko dobrze się czuje w swojej rodzinie i postrzega ją jako szczęśliwą. Gorzej, gdy postacie są smutne, złe lub mają srogie miny. Dlaczego? Taka praca wskazuje na przykre emocje związane z sytuacją w domu – maluch może np. przeżywać ciągłe kłótnie pomiędzy pozbawionej twarzy lub odwróconej tyłem maluch nie akceptuje. Warto wtedy zapytać dziecko, kim ona jest i czemu właśnie tak została przedstawiona. Wiele dzieci zdradza w ten sposób swoje pragnienie ograniczenia kontaktów z tą osobą – może to być np. ojciec alkoholik. miesięcznik "Zdrowie"Album: Piosenki zdrowych dzieciArtysta: Mała Orkiestra Dni Naszych Tytuł: Piosenka o Prawach DzieckaPremiera: 2015-09-01Kup album:Empik: http://www.empik.com
Prosty Rysunek Człowieka - Wyniki wyszukiwania dla zdjęć i ilustracjiWyświetl filmy dla prosty rysunek człowiekaPrzeglądaj dostępne zdjęcia i obrazy (100 227) dla słowa kluczowego prosty rysunek człowieka lub rozpocznij nowe wyszukiwanie, aby znaleźć więcej zbiorów zdjęć i wyniki
sCRg.człowiek rysunek dla dzieci
